სიკვდილი - ციტატები, გამონათქვამები

ბრიყვებს სიკვდილის ეშინიათ, როგორც უდიდესი ბოროტებისა, ხოლო ბრძენნი ეძიებენ მას, როგორც შრომის შემდგომად განსვენებას და უბედურებათა დასასრულს.

ქრისტეს აღდგომა გამარჯვებას მოასწავებდა იმ მონსტრზე, კაცობრიობას უხსოვარი დროიდან შიშის ზარს რომ სცემდა - იგი სიკვდილზე გამარჯვებას მოასწავებდა.

არ არსებობს ცოდვილი, რომელიც თავისი მიწიერი ცხოვრების დასასრულს იონათანივით არ ამბობდეს: "ცოტაოდენი თაფლი ვიგემე; აჰა, მზად ვარ სასიკვდილოდ" (1 მეფ. 14, 43).

სიკვდილი და სიცოცხლე კაცისა არის ხელთა შინა ღვთისათა. პირველი არის მარადის ახლო ყოველს კაცზე. მაშასადამე, ღმერთზე ჰქონდეს დამყარებული ყოველი თვისი სასოება.

უწყოდეთ საყუარელნო, რამეთუ სიკუდილი ახლოს არს და კართა ზედა და ხმობს მეუფე: „იღვიძებდით, რამეთუ არა იცით ოდეს მოვიდეს მპარავი“. ნუ უკუე განხურიტოს გუერდი სახლი

ვინაიდან როგორც ერთი კაცის მიერ შემოვიდა ცოდვა ამ ქვეყნად, და ცოდვის მიერ – სიკვდილი, ისე სიკვდილიც გადავიდა ყველა კაცში მის მიერ, ვისთვისაც ყველამ სცოდა. თ. 5–6

დაღვარო ცრემლები ანდა შენ დაგიტირონ - აი, ჩვენი მიწიერი ხვედრი! ბუნებამ დაგვაყენა მეგობრების კუბოებს შორის, ანდა იმ კუბოსთან, რომელიც ჩვენს ჩასანთქავად არის მზად.

ისევე როგორც საეჭვოა იმ მოცურავეების გადარჩენა, რომლებიც უკვე მორევის ყელში არიან მოქცეულნი, ასევე საეჭვოა ჩვენი ხსნა მაშინ, როცა სიკვდილის კლანჭებში მოვექცევით.

ქრისტეს აღდგომით სიკვდილი ჩვენთვის მარადისობაში დაბადებად და ჭეშმარიტი ცხოვრების საწყისად იქცა. გქონდეს სიკვდილის უნარი ამქვეყნიურისათვის – ეს ხელოვნებაა ცხოვრებისა.

სხეულის სიკვდილი ადამიანის სიცოცხლის დასასრული არ არის, არამედ მხოლოდ დასაწყისია ადამიანის პიროვნების ახალი მდგომარეობისა, რომელიც სხეულისაგან ცალკე აგრძელებს არსებობას.