შემდგომში შფოთი რომ არ დაგვეუფლოს, ამიტომ ყველაფერი განსჯით უნდა გავაკეთოთ. ზომიერების დაცვა განსჯას გულისხმობს და ის აზრებს ძალას ჰმატებს. საკუთარ ძალებზე გადაჭარბებით მოწყალების გაცემა ან სხვა რამის აღსრულება დაუფიქრებლობაა, იმიტომ რომ შემდგომში ადამიანი შფოთს, მოწყინებას და დრტვინვას ნებდება. კარგია, ძალიან კარგი, თუ მთხოვნელს სახარებისეული ქვრივის მსგავსად დავეხმარებით. ამაში ცუდი არაფერია; მაგრამ თუ ადამიანი სიკეთის ქმნაში თავის ძალებს აჭარბებს, მაშინ ის ვერ გაუძლებს ამას. არც ღმერთი არ სთხოვს ადამიანს იმდენს, რაც მის ძალებს აღემატება.

კი, მასაც ესაჭიროება მსჯელობა, რომ თავის აზრს საკუთარ ძალებზე მეტად არ შეჰყვეს და შემდეგ არ ინანოს ის, რაც გააკეთა. ამიტომ თქვა პავლემ: „ნუ მწუხარებით, ნუცა უნებლებით, რამეთუ მხიარულებით მისაცემელი უყუარს უფალსა“ (2 კორ. 9, 7). იმიტომ, რომ სრული სრულყოფილებს შეეფერება, ნაკლული კი - ნაკლულევანებს. სრულყოფილი სიღარიბესაც ღირსეულად ითმენს, არც სიმდიდრე ანაღვლებს და ყველაფერს შფოთის გარეშე ტვირთულობს, თანახმად მოციქულის სიტყვისა, რომელმაც თქვა: „ყოველივე ძალ-მიც გამაძლიერებელისა ჩემისა ქრისტეს მიერ“ (ფილპ. 4, 13) და: „სოფელი ჩემდამო ჯუარცმულ არს და მე - სოფლისა“ (გალ. 6, 14) და ა.შ.