მოწყინება არის ცხოვრებისეულ წარუმატებლობებსა და დანაკარგებზე მეტისმეტი მწუხარება, რომელსაც თან ღვთის გულმოწყალებისადმი უიმედობა ერთვის. ამგვარი მწუხარება სრულიად არ უხდება მართლმადიდებელს - განა ცხოვრებისეულ დანაკარგებზე და წარუმატებლობაზე უნდა იდარდოს, როდესაც იცის, რომ მის თავს ყველაფერი ყოვლადმოწყალე ღვთის ნებით ხდება?! განა უნდა დაკარგოს ღვთის წყალობის იმედი, როდესაც იცის, რომ უფალი გულუხვი და გულმოწყალეა; ქრისტიანს მხოლოდ ერთის დარდი უნდა ჰქონდეს – ეს ღმერთზე დარდია, ესე იგი დარდი იმაზე, რომ იგი სწორედ არ ემსახურება ღმერთს, სრულყოფილად არ ასრულებს მის ნებას. ასეთი მწუხარება ძალზე მხსნელია.