მახსოვს, ერთხელ სიმდაბლის შესახებ ვსაუბრობდით და იქვე იყო ქალაქ ღაზის ხელმწიფეც. როცა მან ჩემი სიტყვები მოისმინა – რამდენადაც მიუახლვოდება კაცი ღმერთს, იმდენად უფრო ცოდვილად მიიჩნევსო თავს, – ვერ გაიგო მათი მნიშველობა და გვთხოვა განგვემარტა იგი. მე ვკითხე: "როგორ გრძნობ თავს შენს ქალაქში"? მან მიპაასუხა: "მიმაჩნია, რომ პირველი ვარ და თავი იმ ქალაქისა". მე ვკითხე: "კესარიაში ჩასული კი როგორ მიიჩნევ შენს თავს?" მომიგო: "მიმაჩნია, რომ იმ ქალაქის მთვავარზე დაბლა ვდგავარ". ვკითხე: "ანტიოქიაში ჩასულს როგორ მიგაჩნია თავი?" მიპასუხა: "როგორც ერთი ღატაკთაგანი". მე კვლავ დავუსვი შეკითხვა: "და კონსტანტინეპოლს რომ მიაშურებ, იქ როგრორღა გრძნობ თავს, მეფის მახლობლად?" მან კი მომიგო: "ჩემი თავი ისევე მიმაჩნია, როგორც ერთი დავრდომილთაგანი". მაშინ ვუთხარი: "ასევე არიან წმინდანებიც, რამდენადაც უახლოვდებიან ისინი ღმერთს, იმდენად უფრო ცოდვილად თვლიან საკუთარ თავს".