საუკუნო სიხარული მხოლოდ მწუხარე ქრისტიანების ხვედრია. უფალი წმინდა სახარებაში მდიდრისა და ლაზარეს შესახებ ამბობს: „აბრაჰამ ჰრქუა [მდიდარს]: შვილო, მოიხსენე, რამეთუ მიიღე კეთილი შენი ცხოვრებასა შენსა, და ლაზარე ეგრევე მსგავსად ბორო... იხილეთ სრულად
შეუძლებელია, ღმერთმა სატანჯველიდან სატანჯველში შეიყვანოს ადამიანი. მაშ, შენც არ დამწუხრდე, გამხიარულდი, რადგან ღმერთმა აქ დროებითი ტანჯვის ღირსი გაგხადა, საუკუნოდ რომ განგისვენოს.
ღმერთი მოწყალეა, მაგრამ სამართლიანიც; ამ ცხოვრებაში მოწყალეა, სიკვდილის შემდეგ კი – მართლმსაჯული.
არასოდეს შევნატროთ ადამიანებს, რომლებსაც აქვე, დედამიწაზე მუდმივად აქვთ სიხარული და სიმშვიდე. ისინი უფრო უნდა გვეცოდებოდნენ, რადგან წარმავალი სიხარული მათ მომავალ ცხოვრებაში დაბრკოლებად ექცევათ.
ჭეშმარიტებაა, რომ წარმავალი მწუხარების დათმენით ქრისტიანები მომავალ საუკუნო სიხარულსა და განსვენებას შეიძენენ.
რაც არ უნდა მოხდეს, უიმედობას ნუ მიეცემი. განსაცდელს გამოსავალიც მოსდევს. ღმერთი არასდროს უშვებს, უფრო სწორად, არ ტვირთავს ადამიანს იმაზე მეტით, რისი ატანაც შეუძლია. თუკი ადამიანები განსაზღვრავენ ტვირთის სიმძიმეს, მით უფრო სახიერი... იხილეთ სრულად
სულის გონიერი თვალი ყოველთვის ზეცისკენ გქონდეს მიპყრობილი, საიდანაც შეწევნა მოვა.
ქრისტეც, მამის საყვარელი ძე, თავისი მიწიერი ცხოვრების მანძილზე უფლის წვრთნას ემორჩილებოდა არა იმიტომ, რომ უცოდველ ღმერთს ეს სჭირდებოდა, არამედ ადამიანის საცხონებლად, ჩვენს დასამოძღვრად და სამაგალითოდ, რათა მის კვალს გავყოლოდით.
ღვთის მიერ განსწავლა საკუთარი შვილებისა, რომელთაც ის იცნობს, გარდაუვალია. ღმერთი დათმობაზე არ მიდის. არაჯანსაღი სიყვარული, რომელსაც ბევრი უგუნური მშობელი შვილებისადმი ავლენს, მათ საყვარელ შვილებს დაღუპვასა და საუკუნო სატანჯველს უმ... იხილეთ სრულად
ქრისტიანების მიერ საკუთარი მამის – ღმერთის დავიწყება დიდი ბოროტებაა, რადგან მამობრივი კვერთხის (ტკივილი, მწუხარება, განსაცდელი და სხვ.) მოხვედრისას იმედს კარგავენ, ათასი გულისსიტყვა ეუფლებათ, რაც სწავლას ძალიან აძნელებს და უნუგეშო... იხილეთ სრულად
