სათნოებათმოყვარეობა (პირველი წიგნის პირველი ნაწილი) - ციტატები, ამონარიდები
117. ეს მადლი ქრისტესთვის მშიერს საზრდოდ უხდება, მწყურვალს – უტკბილეს სასმელად, სამოსელშემოძარცულსა და დამაშვრალს – მოსვენებად, მლოცველს – გულსავსეობად და მგლოვიარეს – ნუგეშისცემად.
118. როდესაც მოისმენ წერილის სიტყვას სულიწმინდის შესახებ, რომ „დაჯდა იგი სათითაოდ ყოველ მოციქულზე“ (საქ. 2.3), ანდა, რომ დაეშვა წინასწარმეტყველზე (I მფ. 11.6; 16.13) ანდა, რომ მოქმედებს (I კორ. 12.11), რომ შეწუხებულია (ეფეს. 4.30)... იხილეთ სრულად
119. ვისაც სძულს ვნებები, აღმოფხვრის კიდეც მათ მიზეზებს, ხოლო ვინც ამ მიზეზებში მკვიდრობს, ვნებები ებრძვიან მას, თუნდაც რომ არ სურდეს.
120. როდესაც უკეთური გულისზრახვებისგან ვიმართებით, ჩვენი თავი უნდა დავადანაშაულოთ და არა მამისეული ცოდვა (ადამის ცოდვა, პირველცოდვა).
121. გულისზრახვათა მიზეზები გარეგანი უკეთურებანია, რომელთათვისაც ყოველჟამს თავს გამოვიდებთ ხოლმე.
122. შეუძლებელია გონებითად შევემსჭვალვოდეთ ვნებას და არ გვიყვარდეს მისი მიზეზები.
123. მართლაც, ვინ იქნება ისეთი, რომ სძულდეს სირცხვილი და შეემსჭვალვოდეს ცუდმედიდობას? ან ვინ იქნება, რომ უყვარდეს თავისი თავის არად ჩაგდება და აშფოთებდეს შეურაცხყოფა, ანდა, რომ შემუსვრილი და დამდაბლებული გული ჰქონდეს და ხორცის სია... იხილეთ სრულად
124. ვინც მავანისგან უგულებელყოფილი ხდება, თვით კი არც სიტყვით, არცთუ აზრით არ ექიშპება უგულებელმყოფელს, მოპოვებული ქვს მას სრული ცოდნა და მტკიცე რწმენას წარმოუჩენს მეუფეს.
125. „ცრუ არიან ადამიანთა ძეები უსამართლობის სასწორთა შორის“ (ფს. 61.10), მაშინ როცა ღმერთი თითოეულს საკადრისს განუკუთვნებს.
126. თუკი არც უსამართლოდ მოქმედს უნარჩუნდება ნაჭარბევი, არცთუ უსამართლობის მსხვერპლს აქვს სინაკლულე, მაშ, „ხატებაში მიმოდის რა ადამიანი, ამაოდღა შფოთავს“ (ფს. 38. 7). (მუხლის აზრი ისაა, რომ უფლისმიერი მართლმსაჯულება არც უსამართლოდ... იხილეთ სრულად