რას აკეთებს ის ადამიანი, ვისაც სახე და ხელები ჭუჭყიანი აქვს? ონკანს მოუშვებს და ხელ-პირს დაიბანს. მივბაძოთ მას. გავაღოთ ერთი კი არა, ორი ონკანი, ე.ი. ჩვენი თვალები, რათა უხვად დაიღვაროს მონანიების ცრემლი, რომელიც ამაო წუთისოფლის ყ...
იხილეთ სრულად
რას აკეთებს ის ადამიანი, ვისაც სახე და ხელები ჭუჭყიანი აქვს? ონკანს მოუშვებს და ხელ-პირს დაიბანს. მივბაძოთ მას. გავაღოთ ერთი კი არა, ორი ონკანი, ე.ი. ჩვენი თვალები, რათა უხვად დაიღვაროს მონანიების ცრემლი, რომელიც ამაო წუთისოფლის ყველა ჭუჭყს, რითაც ჩვენი წყეული სულია გაბინძურებული, ჩამორეცხავს. მხოლოდ მონანიების ცრემლს ძალუძს სულის გაწმენდა.
რატომ უძღვნი საჩუქრად ცოდვას შენი ახალგაზრდობის საუკეთესო წლებს?! უფალს კი მხოლოდ სიბერეს უტოვებ. რას იტყოდი რომ დაგენახა მიხრწნილი ბებერი, რომელიც მეფეს სამსახურში მიღებას სთხოვს? ნეტარი ავგუსტინე ამბობს: „თუ მხოლოდ მოხუცებულობის...
იხილეთ სრულად
რატომ უძღვნი საჩუქრად ცოდვას შენი ახალგაზრდობის საუკეთესო წლებს?! უფალს კი მხოლოდ სიბერეს უტოვებ. რას იტყოდი რომ დაგენახა მიხრწნილი ბებერი, რომელიც მეფეს სამსახურში მიღებას სთხოვს? ნეტარი ავგუსტინე ამბობს: „თუ მხოლოდ მოხუცებულობის ჟამს შეინანებ, მაშინ შენ კი არ მიგიტოვებია ცოდვა, არამედ მას მიუტოვებიხარ შენ“.
რაც უფრო სულიერია ადამიანი, მით მეტად ეშინია ცოდვისა; ისევე როგორც უფსკრულის პირას გამოფხიზლებულ მთვარეულს მის წინაშე საშინელი შიში იპყრობს.
მართლაც, ცოდვილები მორალური მთვარეულები არიან.
ვაი მთვარეულს, რომელიც მეტისმე...
იხილეთ სრულად
რაც უფრო სულიერია ადამიანი, მით მეტად ეშინია ცოდვისა; ისევე როგორც უფსკრულის პირას გამოფხიზლებულ მთვარეულს მის წინაშე საშინელი შიში იპყრობს.
მართლაც, ცოდვილები მორალური მთვარეულები არიან.
ვაი მთვარეულს, რომელიც მეტისმეტად გვიან გამოფხიზლდება, როდესაც ფეხები უკვე უსხლტება ღრმა უფსკრულის პირას; რამეთუ გამოფხიზლება მხოლოდ დაამოწმებს მის ვარდნას უფსკრულში.
როგორც გამიგონია, ჩვენს ქვეყანაში ზოგიერთ ქრისტიანს თავისი ცოდვების აღიარებისა რცხვენია, რაც ძნელად დასაჯერებელია. თუ სნეული ექიმს არ ეტყვის რა სტკივა, ეს იმას ნიშნავს, რომ სიცოცხლე მოსძულებია; ასევეა ცოდვილიც, რომელიც აღსარების ს...
იხილეთ სრულად
როგორც გამიგონია, ჩვენს ქვეყანაში ზოგიერთ ქრისტიანს თავისი ცოდვების აღიარებისა რცხვენია, რაც ძნელად დასაჯერებელია. თუ სნეული ექიმს არ ეტყვის რა სტკივა, ეს იმას ნიშნავს, რომ სიცოცხლე მოსძულებია; ასევეა ცოდვილიც, რომელიც აღსარების სათქმელად მიდის და ცოდვების დამალვას აპირებს.
როგორც გველი ვერ გამოიცვლის ტყავს, თუ ვიწრო ხვრელში არ გაძვრა, ასევე ჩვენც ძველ, ცოდვისადმი მიდრეკილ მანკიერებებს და ძველი ადამიანის ცოდვის სამოსს ვერ გავიძარცვავთ, თუ არ ვივლით მარხვისა და თავდადების გზით.
როგორც შესცოდა ადამმა ცუდი სურვილის გამო, ისევე მოკვდა ცოდვით: „რამეთუ საგზალი ცოდვისაი სიკუდილი არს“ (რომ. 6, 23); რამდენადაც განეშორა სიცოცხლეს, იმდენად მიუახლოვდა სიკვდილს, რამეთუ ღმერთი სიცოცხლეა, ხოლო სიცოცხლის დაკარგვა სიკვდ...
იხილეთ სრულად
როგორც შესცოდა ადამმა ცუდი სურვილის გამო, ისევე მოკვდა ცოდვით: „რამეთუ საგზალი ცოდვისაი სიკუდილი არს“ (რომ. 6, 23); რამდენადაც განეშორა სიცოცხლეს, იმდენად მიუახლოვდა სიკვდილს, რამეთუ ღმერთი სიცოცხლეა, ხოლო სიცოცხლის დაკარგვა სიკვდილი. ამიტომაც ადამმა თვად განიმზადა სიკვდილი ღმრთისაგან განშორებით, თანახმად საღმრთო წერილისა: „რამეთუ, აჰა ესერა, რომელთა განიშორნეს თავნი თვისნი შენგან, იგინი წარწყმდენ“ (ფს. 72,27).
როცა ადამიანში ცოდვის ბუნება განქარდება, მის სულს ღმერთი ეცხადება და განწმედს სხეულთან ერთად. ხოლო თუკი მის სხეულში კვლავაც ბატონობს ცოდვა, მაშინ ადამიანს არ ძალუძს ღმერთის დანახვა, რადგან მისი სული იმგვარი სხეულითაა შემოსილი, რომ...
იხილეთ სრულად
როცა ადამიანში ცოდვის ბუნება განქარდება, მის სულს ღმერთი ეცხადება და განწმედს სხეულთან ერთად. ხოლო თუკი მის სხეულში კვლავაც ბატონობს ცოდვა, მაშინ ადამიანს არ ძალუძს ღმერთის დანახვა, რადგან მისი სული იმგვარი სხეულითაა შემოსილი, რომელშიც ნათელი არ არის, ნათლის გარეშე კი შეუძლებელია ღმერთის ხილვა და შეცნობა.
როცა ვინმე ძაღლს ქვას ესვრის, ძაღლი, იმის ნაცვალად, რომ ეცეს იმას, ვინც ქვა ესროლა, ქვას მივარდება და უღრენს. ჩვენც ასე ვიქცევით. მაცდური ვინმეს მოგვიგზავნის, რომ მან სიტყვით ან საქმით გვაცდუნოს, და ჩვენც, იმის მაგივრად, რომ იმას ...
იხილეთ სრულად
როცა ვინმე ძაღლს ქვას ესვრის, ძაღლი, იმის ნაცვალად, რომ ეცეს იმას, ვინც ქვა ესროლა, ქვას მივარდება და უღრენს. ჩვენც ასე ვიქცევით. მაცდური ვინმეს მოგვიგზავნის, რომ მან სიტყვით ან საქმით გვაცდუნოს, და ჩვენც, იმის მაგივრად, რომ იმას ვეცეთ, ვინც ქვა გვესროლა, ე. ი. ცდუნებას, ვუღრენთ ქვას - მოყვასს, რომელიც მტერმა გაოიყენა იარაღად.