60. ცოდვაა არა ბუნებითად ნამოქმედარი, არამედ - არჩევანისეული უკეთურება. არათუ ჭამაა ცოდვა (რომ ამ გზით, ყოველგვარი უკეთური ზრახვის გარეშე, სხეული ნარჩუნდებოდეს სიცოცხლეში), არამედ - უმადურებით, უშვერად და უზომოდ ჭამა. არცთუ სიწმინდით ხედვაა ცოდვა, არამედ შურით, ამპარტავნებით და განუძღომელად ხედვა; ასევე ცოდვაა არა სიმშვიდით სმენა, არამედ - მრისხანებით, არა მოუზღუდველობა ენისა მადლობისა და ლოცვისათვის, არამედ - მოუზღუდველობა ენისა ავსიტყვაობისთვის...

link

61. თუ გეეჭვება, რომ ყოველი ჩვენი ნამოქმედარი დაინახება ღვთისგან, დაუკვირდი: თუკი თვით შენ, რომელიც ადამიანი ხარ და მტვერი, ძალგიძს ერთსა და იმავე დროს ფიქრობდე და საზრობდე ყოველგვარი ადგილის შესახებ, რამდენად უფრო შეძლებს ამას ღმერთი, რომელიც მდოგვის მარცვლისებრ ხედავს ყველას და ნებისამებრ წარმოშობს და ზრდის ყოველივეს?

link

62. როდესაც ხშავ სახლის კარებს და მარტო რჩები, იცოდე, რომ თანამყოფია შენთან ის ანგელოზი, ღმერთმა რომ განუჩინა ყოველ ადამიანს, რომელსაც ბერძნები "სახლის ანგელოზს" უწოდებენ. მარადმღვიძარეა იგი და მოუცთუნებელი; ყოველთვის შენთან თანამყოფია, ყველაფერს ხედავს და სიბნელისგან არ ბრკოლდება. მასთან ერთად ხედავდე [ხედავდე] ღმერთსაც, რომელიც მყოფობს ყველა ადგილას, რადგან არ არსებობს ადგილი ან რაიმე ნივთი, მასში რომ ღმერთი არ მკვიდრობდეს, როგორც ყოველთა უდიდე...

link

63. თუკი ჯარისკაცები კეისრისადმი ერთგულებას ინარჩუნებენ, რადგან მისგან იღებენ თავიანთ საზრდოს, რამდენად უფრო გვმართებს გულმოდგინება იმის გამო, რომ დაუდუმებელი ბაგეებით მოუკლებლად ვმადლობდეთ უფალს და ვაამებდეთ მას, რომელმაც ადამიანის გამო შექმნა ყოველივე?

link

64. ღვთისადმი მადლიერება და ღირსეული მოღვაწეობა ის ნაყოფია ადამიანისა, ღმერთს რომ ესათნოება. მიწის ნაყოფნი არათუ ერთ ჟამს მწიფდებიან, არამედ ხანგრძლივ დროში, წვიმებისა და ზრუნვის შედეგად. ამგვარადვე, ადამიანის ნაყოფიც სწორედ ღვაწლით, გარჯილობით, ხანგრძლივი დროით, გამძლეობით, თავშეკავებით და მოთმინებით იძენს ბრწყინვალებას, ხოლო თუ ოდესმე ამათ გამო ვიღაცეებს ღვთისმოშიშად წარმოუჩნდები, არ ერწმუნო საკუთარ თავს, ვიდრე ჯერ კიდევ სხეულში ხარ და არ იფიქრ...

link

68. ისინი, რომლებიც ვერ ხედავენ, რა არის მათთვის სასარგებლო და არ იციან, კარგი რაა, დაბრმავებულნი არიან სულით და დახშული აქვთ განსჯის უნარი. ამიტომ, არ გვმართებს, რომ მათ მივაპყროთ ჩვენი გონება, რათა არ მოხდეს ისე, რომ ჩვენც, როგორც ბრმები, იძულებით მათებრ დავეცეთ განუკრძალველად

link

69. მცოდველთა მიმართ ნუ განვრისხდებით, თუნდაც რომ დანაშაული იყოს, რაც ჩაიდინეს, ღირსი სასჯელისა, არამედ, როგორც თვით სამართალი მოითხოვს ამას, დამნაშავეთა მოქცევა გვმართებს და დასჯაც მათი, თუ საჭიროა, ან თვით ჩვენგანვე ან სხვათა მიერ, მაგრამ მათ მიმართ განრისხება ან გულისწყრომა არ ეგების, რადგან რისხვა ვნების შესაბამისად მოქმედებს მხოლოდ, არათუ - განმსჯელობისა და სიმართლის ნიშნით. ამასთან, არც ის გვმართებს, რომ ვიწონებდეთ არაჯეროვნად შემწყნარებლე...

link

67. თუ ინებებ, მონა ხდები ვნებებისა; თუ ინებებ, თავისუფალი ხარ და არ მოუდრკები ვნებებს, რადგან ღმერთმა თვითუფლებრივად შეგქმნა შენ და ვინც დასძლევს ხორცის ვნებებს, უკვდავების გვირგვინს დაიდგამს, ვინაიდან ვნებები რომ არ ყოფილიყო, არც სათნოებები იქნებოდა, არც გვირგვინები, ღვთისგან ღირსეულთ რომ ენიჭებათ

link

65. ადამიანთა შორის არაფერია სიტყვაზე უფრო უპატიოსნესი. იმგვარად ძალმოსილია სიტყვა, რომ სიტყვითა და მადლობით თვით ღმერთს ვმსახურებთ. მაგრამ უგვანი და უპატიო სიტყვების ხმარებით ჩვენს სულს ვგმობთ. ასე რომ, უგუნირი ადამიანის საქმეა, თავის წარმოშობას ანდა ვისმე სხვას დასდოს ბრალი თავის ცოდვებში, მაშინ როცა თავისი ნებით მოიხმობს იგი უკეთურ სიტყვას ანდა საქმეს

link

66. თუ სხეულის ვნებათა განკურნებას ვესწრაფვით, რაჟამს მათ გამო სასაცილო ვხდებით მავანთაგან, ბევრად მეტად იმას უნდა ვესწრაფოთ, რომ განვიკურნოთ სულის ვნებანი (მოველით რა განკითხვას ღვთის წინაშე), რომ არ აღმოვჩნდეთ უპატიონი ან სასაცილოდ ასაგდებნი, რადგან გვაქვს რა თვითუფლებრივობა, რაჟამს ვინებებთ ვნებათაგან განრიდებას, თუნდაც გვეწადოს უკეთური საქმეები, შევძლებთ ამას და არის კიდეც ჩვენსავე უფლებამოსილებაში ღვთისსათნოდ ცხოვრება. ვერც ვერასოდეს გვაიძულ...

link