50. ბოროტება ესაა ვნება ნივთისა. ამიტომ, შეუძლებელია, რომ სხეული ბოროტების გარეშე იყოს, მაგრამ მოაზროვნე სული, შეიცნობს რა ამას, განიფერთხავს ნივთის სიმძიმეს, რაც არის ბოროტება, და ამ სიმძიმისგან ზეამხედველი შეიცნობს ყოველთა ღმერთს, ხოლო სხეულს ეკრძალვის ვით მტერსა და თავის მოქიშპეს, არ სჯერა რა მისი. აი, ასე დაედგმის ღვთისგან გვირგვინი სულს როგორც უკეთურებისა და ნივთის ვნებათა მძლეველს

link

53.ღვთისმცოდნენი აღივსებიან ყოველგვარი კეთილი აზრით და ცათა მსურველნი ამ ცხოვრებას მოიძაგებენ, მაგრამ ამგვარნი არ მოსწონთ მრავალთ (ისევე როგორც არც თავად ამათ მოსწონთ მრავალნი). ამისს გამოა, რომ არა მხოლოდ სძაგთ ისინი, სასაცილოდაც იგდებენ მათ უგუნურთა სიმრავლენი; დაითმენენ კი, გასაჭირი რასაც შეამთხვევთ, რადგან იციან, ბოროტებად რაც უჩანთ მრავალთ, სიკეთე არის თავად მათთვის; მართლაც, ციურთა შემმეცნებელს რწმენა აქვს ღვთისა, და ესეც იცის, რომ ყოველივე...

link

რისთვის შეიქმნა ადამიანი? იმისათვის, რომ მას, ღვთის ქმნილებათა შემმეცნებელს, ღმერთი ეხილვა და ედიდებინა იგი, - ადამიანის გამო ქმნილთაშემქმნელი, ხოლო გონება, ღვთის მოტრფიალე, სიკეთე არის უხილავი, ღირსეულთათვის ღვთით ბოძებული, მათი კეთილი ღვაწლისამებრ

link

54. ბოროტებისგან აღვსებულნი და უმეცრებით მთვრალნი ვერ ცნობენ ღმერთს, რადგან ვერ მღვიძარებენ სულით, მაგრამ ღმერთი გონითია და იგი, თუმც უხილავი, უცხადესია ხილულთა შორის, ისევე როგორც სხეულში სული, და თუ სხეული უძლურია მედეგობდეს სულის გარეშე, ამგვარადვე ყოველივე, რაც იხილვება და არსებობს, უძლურია ღვთის გარეშე მედეგი იყოს

link

52. სპეტაკი სული, არის რა კეთილი, ღვთისგან ნათდება და ბრწყინდება. ასეთ დროს გონებაც კეთილს საზრობს და ღვთისმოყვარე სიტყვებს შობს. მაგრამ როდესაც სული ბოროტებისგან დაჭაობდება, ღმერთი განეკრძალვის მას, უკეთ, თვით სული განაშორებს თავის თავს ღვთისგან, და უკეთური ეშმაკები, მის გონებაში შეღწეულნი, უწმინდურ საქმეებს შთააგონებენ სულს, კერძოდ: მრუშობას, მკვლელობას, ტაცებას, ტაძართმძარცველობას და ასე შემდეგ, რაც კი საქმეა ეშმაკისა

link

51. ბოროტება, შეცნობილი სულის მიერ, უმყრალესი მხეცისებრ მოიძაგება, ვერშეცნობილი კი შეიყვარება იმისგან, ვინც მის შესახებ უმეცარია და ვისაც შემდეგ ატყვევებს იგი, იმონებს რა თავის მეტრფეს, რომელიც, გაუბედურებული და უბადრუკი, ვერ ხედავს და ვერ ცნობს თავისთვის სარგოს. პირიქით, იმას ფიქრობს, რომ ბოროტება ამშვენებს მას, და ამით ხარობს

link

60. ცოდვაა არა ბუნებითად ნამოქმედარი, არამედ - არჩევანისეული უკეთურება. არათუ ჭამაა ცოდვა (რომ ამ გზით, ყოველგვარი უკეთური ზრახვის გარეშე, სხეული ნარჩუნდებოდეს სიცოცხლეში), არამედ - უმადურებით, უშვერად და უზომოდ ჭამა. არცთუ სიწმინდით ხედვაა ცოდვა, არამედ შურით, ამპარტავნებით და განუძღომელად ხედვა; ასევე ცოდვაა არა სიმშვიდით სმენა, არამედ - მრისხანებით, არა მოუზღუდველობა ენისა მადლობისა და ლოცვისათვის, არამედ - მოუზღუდველობა ენისა ავსიტყვაობისთვის...

link

59. ისევე როგორც მხედველობა ხილულთა შესაცნობად მოგვეცა ღვთისგან (თუ, ერთი მხრივ, რომელია თეთრი, მეორე მხრივ კი, როგორია მელნის ფერი), ამგვარადვე აზროვნებაც იმის გამო გვიბოძა ღმერთმა, რომ გავარჩიოთ, სულს რა არგებს. მაგრამ სურვილი, აზროვნებას გაშორებული, გემოთმოყვარეობას შობს და არ ანებებს სულს, რომ ცხონდეს იგი ანთუ ღმერთს შეერთოს

link

56. თავისუფალი ისაა, ვინც არ ემონება სიამეებს, არამედ აზრითა და კეთილგონიერებით ბატონობს სხეულზე და დიდი მადლიერებით კმაყოფილდება იმით, რაც ღვთით ებოძა, თუნდაც რომ მეტად კნინი იყოს ეს ნაბოძები, რადგან როდესაც ღვთისმოყვარე გონება და სული თანხმობაშია, მაშინ მშვიდობა აქვს მთელ სხეულს და უწადილობა, რადგან ინებებს რა სული, იშრიტება მთელი სხეულებრივი აღძრულობა

link

58. სადაც ვინმე იძულებით და თავისი ნების გარეშე მყოფობს, იქ საპყრობილეა მისთვის და სასჯელი. დაკმაყოფილდი, ამიტომ, იმით, რაც გაქვს, რათა არ მოხდეს ისე, რომ შენ, უმადურად მიმღებმა, შენდა შეუცნობლად დასაჯო შენივე თავი; ხოლო გზა ამისკენ ერთია: ამქვეყნიურთა მოძაგება

link