ღმერთმა ადამიანი თავისუფალი შექმნა, რათა მან შეძლოს სიკეთისკენ მიდრეკა. თავისი ნებით იხრება რა მისკენ, მას არ ხელეწიფება ღვთის დახმარების გარეშე სიკეთის აღსრულება, ვინაიდან დაწერილია: „არა რომელსა-იგი უნებს, არცა რომელი-იგი რბის, არამედ რომელი ეწყალის ღმერთსა“ (რომ. 9, 16). ამრიგად, როდესაც ადამიანი გულით სიკეთისაკენ იხრება და დახმარებისთვის ღმერთს მოუხმობს, მაშინ ღმერთი, ხედავს რა სიკეთისადმი მის მოშურნეობას, მას სამოქმედო ძალას უგზავნის. ასეთნაირად ადგილი აქვს ერთსაც და მეორესაც - ადამიანის თავისუფალ ნებასაც და დახმარებასაც, რომელიც მას ღვთისაგან ეძლევა. რამეთუ, სიკეთე ღვთისაგან მომდინარეობს, წმინდანების მეშვეობით კი აღესრულება. ამრიგად, ღმერთი ყველაში იდიდება და თავადაც ადიდებს მათ.