მათ მისი მოწაფეები ეწოდათ.

ისინი იყვნენ:
    1. ანდრია პირველწოდებული, მას ასე ეწოდა, რამეთუ პირველს მოუწოდა უფალმა ისეო ქრისტემ სიტყვებით: ,,მოვედით და იხილენით" (ინ.1,39);
    2. ანდრიას ძმა სიმონი, რომელიც ანდრიამ მიიყვანა უფალ იესო ქრისტესთან და რომელსაც მან პეტრე უწოდა (ინ.1,42,43);
    3. იაკობი, ძე ზებედესი;
    4. იოანე, ძმა იაკობისა,რომელსაც მოგვიანებით უფალ იესო ქრისტეს საყვარელი მოწაფე ეწოდა (მკ.1,19-20; ინ.13,23).

ისინი მეთევზურნი იყვნენ (მკ.1,16-20).

უწოდა ბანერგეს ანუ ..ძენი ქუხილისანი" (მკ.3,17).

გამოარჩია თორმეტი მათგანი, რომლებიც მისი უახლოესი თანამშრომელნი იყვნენ და მათ მოციქულები უწოდა (ლკ.6,13-16).

სიტყვა ,,მოციქული" ბერძნულია და დესპანს, ანუ სრულუფლებიან მივლინებულს ნიშნავს.

მათ შორის მან გამოარჩია სამოცდაათი კაცი, რომლებსაც წყვილ-წყვილად აგზავნა იმ ქალაქებში, სადაც შემდეგ თავად უნდა წასულიყო (ლკ.10,1-3).

სამოცდათთაგანთ აგრეთვე მოციქულები ერქვათ, მაგრამ არა ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით, რამეთუ მათ უფალ იესო ქრისტესგან ისეთი სრული ხელმწიფება არ მიუღიათ, ვითარცა მიიღო თორმეტმა მოციქულმა.

მათ მიანიჭა სრული ხელმწიფება:
    1. ღმერთის სიტყვის ქადაგებისა (მთ.28,18-19);
    2. ღმრთისმსახურებისა და წმიდა საიდუმლოთა აღსრულებისა (ლკ.22,19; ინ.20,33);
    3. მორწმუნეთა დამოძღვრისა და წინამძღვრობისა (მთ.18,17).

მათ აგრეთვე უწოდა:
    1. მიწის მარილი, ნიშნად იმისა, რომ მათ ისე უნდა ეღვაწათ, რომ მორწმუნეები სულიერებაში არა ცთუნებულიყვნენ, არამედ სრულქმნილიყვნენ;
    2. ქვეყნიერების ნათელი, რომელიც განანათლებდა ადამიანებს და მიიყვანდა მათ ღმრთიურ ჭეშმარიტებამდე.