ადამიანები გაქებენ შენი კეთილშობილების გამო, თუმცაღა ეს სიტყვები არ მოგემართება შენ, არამედ - შენს წინაპრებს. პატივს გცემენ იმისათვის, რომ მდიდარი ხარ, მაგრამ უფალმა იცის, თუ რამდენი უსამართლობით მოიხვეჭე ეს სიმდიდრე და როგორ გიშლის იგი ხელს ზეცისკენ სავალ გზაზე. "იესო ჰრქუა მოწაფეთა მისთა: ამენ გეტყვი თქუენ, რამეთუ მდიდარი ძნიად შევიდეს სასუფეველსა ცათასა"(მთ 19,23).

link

ყველა ვნებათა შორის, რომლებიც თითქოსდა ჩვენი სულის ციებ-ცხელებებია, ყველაზე საშიში ამპარტავნებაა, ვინაიდან იგი იმდენად დამანგრეველია, რამდენადაც ფარულად ბუდობს დასნეულებულ კაცში. მრავალი ადამიანი მიძინებული სინდისის გამო ვერც კი ხვდება, რომ ამპარტავანია, ისინი, პირიქით, პირდაპირ თვრებიან თავიანთი ამპარტავნებით; ეს მათთვის თითქოს რაღაც სამკაული და გვირგვინია.

link

შევიყვაროთ უფალი "მთელი სულით, მთელი სიმტკიცით და მთელი ჩვენი გონებით" და ვეცადოთ, არასდროს შემოვუშვათ ჩვენს გულში რაიმე ცოდვა. უფალი მრავალი საშუალებით გვაქეზებს სიყვარულისკენ – ან გვარიგებს, ან მარადიული ტანჯვით გვაშინებს – მაშ, მოდით ვილოცოთ, რათა მოგვეცეს ძალა მისი სიყვარულისა. ვთქვათ, ნეტარ ავგუსტინესთან ერთად: "შენ გვავალებ, გვიყვარდე, მაშ, მომეცი ის, რასაც მავალებ!"

link

როდესაც გმართებს საუბარი,წინასწარ კარგად განსაჯე გამოსათქმელი რა გაქვს გულში იქამდე,ვიდრე ენაზე გადაინაცვლებდეს.ნახავ,რომ იქ ბევრი რამ გაქვს ისეთი,რაც უკეთესია შენს ბაგეებს არ გადმოსცდეს.მაგრამ ამავე დროს იცოდე, რომ მათ შორის,რომელთაც გამოთქმის ღირსად თვლი,ზოგიერთი მათგანისთვის უმჯობესი იქნებოდა სამუდამოდ დამარხულიყო დუმილით.ამას საუბრის დამთავრებისთანავე იგრძნობ.

link

ცოდვა ჩვენს სულში სიყვარულს აციებს, კლავს სათნოებას, აშრობს ლმობიერების ცრემლებს, აქრობს სინანულს და ხელს უშლის ჩვენში ქრისტეს მადლის დამკვიდრებას. მაგრამ უფრო დიდი ბოროტებაა, როდესაც მცირე ცოდვებიდან ადვილად გადავდივართ მძიმე, მომაკვდინებელ ცოდვებზე, რომლებიც სრულიად ღუპავენ საბრალო ადამიანს. ეს ცოდვები აუძლურებენ სულის კეთილ მისწრაფებებს, ხელს უშლიან ღვთის შეწევნას.

link

ამქვეყნიური დიდება ამაოა იმიტომ, რომ მას არ შეუძლია, შეგვძინოს ან წაგვართვას რაიმე. ,,უკუეთუ მე ვადიდებდე თავსა ჩემსა, დიდებაი ჩემი არარაი არს" (ინ. 8, 54). ეს კი ნიშნავს, რომ თუ ადამიანი, რომელმაც რაიმე შექმნა, თავისი თავის განდიდებას იწყებს, მისი ეს დიდება - ამაოებისკენ მიისწრაფის. ახლა შეგიძლია მიხვედრა იმისა, თუ რამდენად არარაობაა ადამიანური ქებანი, რომელსაც მრავალნი ეძიებენ წუთისოფლისგან.

link

წმ. მაქსიმე აღმსარებლის განმარტებით, ცოდვა "არაბუნებრივი მოძრაობაა", იგი საცოდავ ცოდვილს ართმევს ყველა ზებუნებრივ ნიჭსა და მადლს; იგი სულსაც ართმევს ძეობის მადლს – უფლისგან ბოძებულ ამ უდიდეს ნიჭს. ცოდვა სულს აშიშვლებს და დაცემის ყველაზე საწყალობელ მდგომარებამდე მიჰყავს, ართმევს კეთილი საქმეების ჯილდოს; განსაკუთრებით ართმევს იგი ადამიანს ზეციური სამეფოს დამკვიდრების შესაძლებლობას

link

როგორ განვიკურნოთ ამ საშინელი ავადმყოფობის – ამპარტავნებისაგან? ის შემოდის ჩვენში, გვხრწნის და ღატაკებად, უბედურებად გვაქცევს. იგი გვბერავს და გადავსებულ რომბს ვემსგავსებით. ის ყოველგვარ სათნოებას გვაკლებს და ჩვენ შეგვესაბამება ბრძენი ზირაქის სიტყვები: "თუ სიჭაბუკეში ვერ მოაგროვე, როგორღა შეიძენ შენი სიბერის ჟამს? რარიგ შვენით ხანდაზმულთ განკითხვა და მოხუცებულთ მოცემა რჩევისა!" (ზირ. 25, 3-4).

link

მრავალი ქრისტიანი მიიჩნევს, რომ ცოდვა – ეს ბავშვურად გულუბრყვილო და არც ისე დიდი ბოროტებაა. ისინი არა მარტო მცირე ბოროტებად მიიჩნევენ ცოდვას, არამედ დასცინიან კიდეც მას, ზოგიერთი მათგანი კი კიდეც ყოყოჩობს თავისი ჩადენილი სამარცხვინო ცოდვებით. მათ არ ეშინიათ ცოდვის ჩადენის და ცოდვას გამუდმებით ცოდვას ამატებენ. ჩვენ კი, როგორც გველთან ერთად დაძინების შეგვეშინდებოდა, ასევე უნდა გვეშინოდეს ცოდვისა

link

იფიქრე საყვარელო, იმ სარგებელის შესახებ, რომელსაც საღმრთო ევქარისტია გაძლევს, ამ ძღვენს "ზიარება" ეწოდება. მისი საშუალებით ვხდებით ყოველგვარი მადლის ზიარნი, უპირველეს ყოვლისა კი – ქრისტეს მეუფებისა. ამის შესახებ ბრძანებს სწორედ ღირსი ისიდორე პელუზიელი: "ღვთაებრივი საიდუმლოების მიღებას "ზიარება" იმიტომ ეწოდება, რომ მისი საშუალებით გვებოძება ერთობა ქრისტესთან და მისი მეუფების თანაზიარნი ვხდებით".

link