ავტორი:
წმ. იოანე კრონშტადტელი
მას მერე, რაც დაკარგა თავისი ნებით ღმერთი, კაცი იმ ველურ ცხოველს დაემგვანა, ერთ დროს რომ შინაური იყო და ახლა, გაველურებულს, ტყეებს მიჩვეულს, უხალისოდაც კი ეჩვენება თავისი ძველი საცხოვრებელი; ტყის სიბნელე, ანუ ეს სოფელი ურჩევნია უწინდელი სამყოფელის შუქს, ღვთის სამოთხეს. ძნელი ხდება ღმერთთან დაბრუნება და მობრუნების შემთვევაშიაც კი ისევ განვარდება: უჭირს გულწრფელად იწამოს ის ყოველივე, რაც ღმერთმა გაუხსნა და ვეღარ ახერხებს ზეციური ნიჭების შენახვას გულში.
|
|
|
