ავტორი:
წმ. ეპისკოპოსი გაბრიელი(ქიქოძე)
მაშასადამე, – მკითხავს მე ვინმე, – გარეგანი თაყვანისცემა, არა ყოფილა საჭირო ღვთისათვის? მაშასადამე, რისთვის გვაქვს ჩვენ, მართლმადიდებელთა ქრისტიანეთა, ჩვეულებად პირჯვრის წერა, მუხლის მოდრეკა, გალობა, ხმამაღლა ლოცვის წარმოთქმა? რისთვის ვიმარხავთ, ვდღესასწაულობთ, რათ ვაშენებთ ელესიებს? არა, ძმანო ჩემნო! ესენი ყოველნი დიაღ საჭიროა და კარგია, გარნა მაშინ, როდესაც ამათ თანაუვის სულიერი თაყვანისცემა, ანუ როდესაც ისინი მომდინარეობენ სულიერისა თაყვანისცემისაგან. ესენი უნდა იყვნენ ნიშანნი, გამომაჩინებელნი სულიერის თაყვანისცემისა; მხოლოდ ამით აქვთ მათ ფასი და ღირსება; გარეშე მისა იგინი არიან უსარგებლონი და არა თუ უსარგებლონი, არამედ მავნებელნიცა. ყოველი გარეგანი შენი მოძრაობა უნდა იყოს ნაყოფი და ნაშობი სულიერისა ღვთის თაყვანის ცემისა.
|
|
|
