ისინი ორივე ღვთის რწმენაში სრულყოფილნი იყვნენ და რწმენა და სიმდაბლე დროის შესაფერისად გამოიყენეს, რამეთუ პატრიარქმა აბრაამმაც თქვა: „გავბედე უფალთან ლაპარაკი მე მტვერმა და ნაცარმა“ (დაბ. 18, 27), და რადგან ის საკუთარ თავზე ასე ფიქრობდა, განა ეს იმას არ გვიჩვენებს, რომ ის თავის თავს მისი სტუმრობის ღირსადაც არ თვლიდა, მაგრამ როგორც სრულყოფილი მამა, ყველა ადამიანს თანაბრად იღებდა, არ ანსხვავებდა რა ცოდვილებს წმინდანებისაგან. სწორედ მასზე და ლოთის შესახებ იყო ნათქვამი: „სტუმრისმოყუარებასა ნუ დაივიწყებთ, რამეთუ ამისგან ვიეთმე რეცა არა უწყოდეს და ანგელოზნი ისტუმრნეს“ (ებრ. 13, 2). ხოლო აბრაამს მასში თავად მეუფე რომ შეეცნო, ის უეჭველად ასისთავის სიტყვებს გამოიყენებდა, რამეთუ არავინაა იმაზე უფრო მდაბალი, ვინც საკუთარ თავს მიწად და ნაცრად მიიჩნევს. ასისთავმაც ასევე შესაფერის დროს გამოიყენა სიმდაბლე, შეიცნო რა, რომ ის ჩვენი მაცხოვარი იყო. ჩვენ კი ვამბობთ, რომ მას სტუმართმოყვარეობის სათნოებაც ჰქონდა, რამეთუ საქმეებით ვლინდებოდა მისი რწმენა. ქრისტეს უქმი რწმენა არ შეუქია, ანუ ვამტკიცებთ, რომ მის რწმენას საქმეები ახლდა თან, და რომ სტუმრის მიღების შემთხვევაში ისიც პატრიარქ აბრაამის მსგავსად ყველას გულმოდგინედ მიიწვევდა. მაშასადამე, როგორც ვხედავთ, ისინი ორივე სრულყოფილნი იყვნენ.